16.

-Cześć - powiedział słabym głosem.
 -No cześć, po co przyszedłeś? - wzięłam miskę do ręki i odłożyłam do zmywarki. W międzyczasie Gerard usiadł przy stole.
-Wiesz,chyba trzeba porozmawiać.-odparł i spojrzał mi w oczy. Wzdrygnęłam się. Tak, porozmawiać, ale jak? Ma mnie zamiar przeprosić? A może to ja powinnam...
-A może chcesz herbaty? - nie odpowiedział. - kawy? - ochoczo pokiwał głową. Uśmiechnęłam się na ten widok. Uwielbiał kawę. Pomyślałam , że i sama sobie ją zrobię. Z gotowym napojem, przysiadłam się do stołu. Przez parę minut było tylko słychać mieszanie łyżeczkami kawy. Czułam jego wzrok na sobie, kiedy tylko nasze spojrzenia się krzyżowały, odwracałam wzrok w inną stronę. Serce biło mi mocniej niż kiedykolwiek. Sama nie wiem czemu.
-Chciałem przeprosić - już otworzyłam usta by coś powiedzieć, ale on zwinnym ruchem ręki, wskazał bym mu nie przerywała. - na prawdę , bardzo mocno żałuje tego co się stało, obiecuje że już tego nie zrobię - złapał mnie za rękę i spojrzał prosto w moje zgubione oczy - chcę by wszystko było od nowa , chcę to wszystko naprawić.- patrzyłam  na niego z lekko otwartą buzią. On mówi prawdę. Widzę to w jego oczach. Jego spojrzenie nie może kłamać, prawda? - Wybaczysz?
-Gerard...Tak.-uśmiechnęłam się lekko, a on zrobił to samo. Piękne uczucie, kiedy w końcu coś powoli zaczyna się układać. Mimo że to dopiero początek odbudowania naszej przyjaźni, gojenia ran przeszłości, jest pięknie. Zobaczyć jego szczery uśmiech, poczuć to że i on teraz odczuwa ulgę. I się cieszy, tak jak ja.
***
              Mijały godziny, a my nadal rozmawialiśmy. Śmieliśmy się,opowiadaliśmy jakieś chore historyjki z naszego życia, wypiliśmy jeszcze po jednej kawie. Niemożliwe, że jeszcze nie dawno chciałam go nie znać, nie widzieć, nie rozmawiać,a teraz? Teraz jest o wiele lepiej. O wiele lepszy humor, lepsze nastawienie do życia.
-Za ile wracają Leto? - zapytał ni stąd ni z zowąd Gee. Spojrzałam na zegarek, wskazywało na to że za jakieś 10 minut wrócą.
-Niedługo, właściwie to prawie zaraz.- odparłam. Gerard tylko szybko wstał, zabrał kurtkę, i wręcz wybiegł z domu, pośpiesznie mówiąc " cześć ". Poszłam za nim.
-Czemu już idziesz?- dogoniłam go na bosaka.Zatrzymał się i tylko westchnął.
-Alex, tylko mu tego nie mów że o tym wiesz, dobrze? - nie wiedziałam o kogo chodzi, ale pokiwałam głową.- Jared zabrania mi się z tobą widywać.
-CO?!- krzyknęłam. - Jak ... Jak on może.. Dlaczego?
-Uważa że tak będzie lepiej, a jak nas złapie razem , to na pewno ani dla Ciebie, ani dla mnie dobrze się to nie skończy.Ja już będę szedł, jak coś ty nic nie wiesz. Idę, pa. - lekko przejechał palcami po mojej dłoni, i truchtem pobiegł w stronę swojego domu.
***
              Nie byłam smutna. Byłam zła. Cholernie zła. Pieprzony Jared. To ma mi pomóc? Uciekłam do domu, wchodząc trzasnęłam drzwiami.
- I co Alex?-zapytałam moje odbicie w lustrze.-zapeszyłaś, już nie masz takiego dobrego humoru. Przez jednego dupka, który uważa się za najlepszego, i najbardziej pomysłowego człowieka na świecie.          
              Usłyszałam otwieranie drzwi.  I dopiero w ostatniej chwili zorientowałam się że w kuchni są zostawione dwie filiżanki po kawie. Szybko wrzuciłam je do zmywarki.
-Hej Alex! Kupiliśmy duużoo jedzenia! - powiedział zafascynowany Shannon. Uśmiechnęłam się, a przenosząc wzrok na Jareda, spiorunowałam go tylko spojrzeniem. Doigrasz się Leto, zobaczysz , będzie wojna!
-Pomóc w rozpakowaniu? - spytałam jak gdyby nigdy nic, i wzięłam siatki na stół. Hm. Mleko sojowe, czipsy, czipsy, czipsy , czipsy....- Shann? Ty tu chyba wybierałeś najwięcej rzeczy.- stwierdziłam ze śmiechem.
-Tak, tak , ja, ale zostaw to, poradzimy sobie. - odsunął mnie od reklamówek.
-To ja pójdę już na górę... - i tak zrobiłam.
***
          Nudziło mi się tak jak nigdy, chętnie bym z nim sobie pogadała z Gee ale nie! Pan Jared Leto musi tu rządzić. Niedługo wszystko będzie pod jego nadzorem. Bo tak będzie lepiej. Pf. Na pewno, już w to wierze. Weszłam na TT. Spam, spam , spaaam, o . Pan kotleto coś napisał. Ooo. Bleh. Jakieś nudy.
-Co robić? Co rooobić?  Co mam tutaj rooobić? - zaczęłam sobie podśpiewywać jakiś nieznany mi rytm w języku polskim. - WIEM!
***
       Godzina 15:00. Zeszłam na dół i ubrałam się do wyjścia. Ostatnio było chłodno, więc założyłam kurtkę.
-Gdzie idziesz? - od razu musiał wyskoczyć pan klozeto. To znaczy Leto. Jared. -Hm?
-Na spacer.
-Znów? - zapytał bardzo zaciekawiony.
-Tak znów, co Cię to tak obchodzi? - posłałam mu mordercze spojrzenie.
-Nie nic... Idź jak chcesz. - odpowiedział, lekko zszokowany. Uśmiechnęłam się tajemniczo pod nosem.
***
            Kierunek : dom Gee. Dobra, dobra, gdzie on był? W prawo? Niee... W lewo! Tak , tak w lewo! O Boże, jaka ty jesteś zagubiona Alex.
             Na widok ładnego i znajomego mi już domu, ucieszyłam się w duchu. Zadzwoniłam dzwonkiem do drzwi. Ktoś pośpiesznie zszedł po schodach i otworzył mi. Gerard, gdy tylko mnie zobaczył, popatrzył ze strachem, że Jay mógłby nas przyłapać , ale ja mu zapewniłam że go tu nie ma.
-Leto tutaj nie ma więc jesteśmy bezpieczni, można?- wskazałam na pomieszczenie za Gee.
-Jasne! Wchodź. - weszłam , a on zamkną za mną drzwi. - Czemu przyszłaś?
-Nuda w domu, i praktyczne nic nie robienie, cieszę się że tu mogłam przyjść, bo przecież szanowny pan Jared, już się pytał gdzie idę, ale udało się, po powiedziałam mu że idę na spacer. - opadłam na kanapę.
            W jego domu za dużo się nie zmieniło. Przemalowana została jedynie kuchnia, a reszta pozostawiona w takim samym ustroju jaki widziałam wcześniej. Usiadł obok mnie, spojrzeliśmy sobie w oczy i nagle zaczęliśmy się śmiać. Sami nawet nie wiedzieliśmy z czego. Doszło do tego że ja wylądowałam na podłodze, ale po chwili się 'ogarnęliśmy' i znów było spokojnie.
-Cieszę się, że znów jest tak jak dawniej - powiedział Gee.
-No oprócz tego że mamy - pokazałam palcami cudzysłów - zakaz spotykania się ze sobą . - prychnęliśmy śmiechem.
-Wiesz że trzeba nadrobić te zaległe dni kiedy się nie widzieliśmy?
-Wiem - uśmiechnęłam się - masz może ciastka?
-Ciastka?
-Tak ciastka.
-A po co Ci one?
-Żeby je zjeść to chyba logiczne, no nie? - poczochrałam jego czarne włosy.
-Mam, poczekaj przyniosę.
               I przyniósł. Postawił je między nami. Usiedliśmy po turecku na dywanie, mimo że wyglądało to tak jakbyśmy modlili się do kubka z ciastkami, przyjemnie się nam gadało.
               Nastał moment, w którym nasz dłonie sięgnęły tego samego smakołyka a spojrzenia skrzyżowały się. Nastało coś, czego wcześniej nie mogłam sobie w ogóle wyobrazić...
----
Lof stori spowodowane ciastkami?
Zawsze spoko ._.
Przepraszam że taki krótki, i za błędy też przepraszam, sprawdzane na szybko, bo muszę się jeszcze nauczyć na sprawdzian :C